سپس هری بررلی آمد. هری بریری در کارخانه تحقیقاتی براون-فرث در شهر صنعتی شفیلد انگلستان کار می کرد. در اینجا بود که او ساعت‌های بی‌شماری را صرف جستجوی آلیاژی قوی و مناسب برای لوله‌های تفنگ کرد که در آن زمان به آسانی فرسوده می‌شدند. این کار ساده ای نبود.

تلاش‌های او ماه‌ها به طول انجامید، و در حالی که انباشته ضایعات در کنار میز کارش زنگ زده بود، متوجه چیز عجیبی شد – بشکه‌ای که در میان آنها می‌درخشید.

او بشکه درخشان را از پشته زنگ زده بیرون کشید و آن را مطالعه کرد. این نمونه خاص تقریباً حاوی 12.8٪ کروم و 0.24٪ کربن بود. در آن زمان، برای بازرسی صحیح ریزساختار آلیاژها، باید صیقل داده شده و اچ شوند. این را می توان با قرار دادن آن در معرض محلول رقیق اسید نیتریک در الکل به دست آورد. با این حال، او مشاهده کرد که این نمونه در برابر حمله شیمیایی بسیار مقاوم است.

در عرض سه هفته، او فرآیند سخت شدن آلیاژ را کامل کرد. او نام این اختراع را “فولاد ضد زنگ” گذاشت.

در آن زمان، شفیلد به دلیل تولید کارد و چنگال های باکیفیت شناخته شده بود و در این بازار، Brearly به سرعت مکانی را برای اختراع خود دید. در آن زمان، کارد و چنگال معمولاً از فولاد یا نقره ساخته می شد. فولاد به راحتی زنگ می زند و برای جلوگیری از آلودگی باید دائما تمیز می شد. از سوی دیگر، نقره برای اکثر مردم بسیار گران بود.

براری با اختراع خود به دوست قدیمی، ارنست استوارت، نزدیک شد. استوارت مدیر RF Mosley در Portland Works بود، یک کارد و چنگال در شفیلد. او آلیاژ Brearly را در محلول سرکه آزمایش کرد و هنگامی که بدون مزاحمت باقی ماند، آن را “فولاد ضد زنگ” نامید.

این کشف دو سال بعد در مقاله‌ای در روزنامه نیویورک تایمز در ژانویه 1915 اعلام شد که این فلز را «زنگ‌نخورده، غیر قابل رنگ‌آمیزی و لکه‌نشده» توصیف می‌کرد. در همان سال، Brearly برای ثبت اختراع در ایالات متحده درخواست کرد، اما متوجه شد که قبلاً یک پتنت توسط متالورژیست Elwood Haynes ثبت شده است.

هاینز و بریری سرمایه خود را جمع آوری کردند و اختراع خود را به سرمایه گذاران احتمالی بردند. آنها به زودی شرکت فولاد ضد زنگ آمریکا را تشکیل دادند. تا سال 1929، بیش از 25000 تن فولاد ضد زنگ تنها در ایالات متحده تولید و فروخته شد.